هر کسی از دل خود با خدا راه دارد، دری از همه دلها بسوی خدا هست،حتی شقی ترین افراد در موارد گرفتاری و ابتلا، در وقتیکه اسباب و علل بکلی از او منقطع می شود ، تکانی می خورد و به خدا التجا
می برد. این یک میل فطری و طبیعی است در وجود انسان ولی پرده گناه و شقاوت گاهی روی آنرا می گیرد،
در سختی ها که پرده زایل می شود خود بخود این میل تحریک می شود و به هیجان در می آید.
شخصی از امام صادق علیه السلام پرسید چه دلیلی بر وجود خدا هست، فرمود:آیا تا کنون کشتی سوار
شده ای؟ گفت بلی. فرمود آیا اتفاق افتاده که کشتی طوفانی شود و در شرف غرق شدن باشد و امید تو از همه جا بریده شود؟ گفت بلی چنین اتفاقی افتاده است.فرمود: آیا در آنوقت دلت متوجه به جایی بود و ملجأ و پناهی
می جست؟ و از یک نقطه ای خواهش می کرد که تو را نجات دهد؟ گفت بلی. فرمود: