زور در لغت به معنای انحراف از حق است; و اگر به دروغ هم زور میگویند، به سبب این است که دروغ انحراف از راستی و حق است. در قرآن مجید در سه مورد دیگر لفظ زور به کار رفته است که در همه آنها مقصود سخن و کار خلافِ حق است. لغو نیز در لغت صدای گنجشک و مرغان هوا را میگویند که بدون فکر و اندیشه از آنها صادر میگردد; و براین اساس، به هر سخنی که به منطق و اندیشه متکی نباشد و بیهوده و بی فایده باشد، لغو میگویند. قرآن یکی از صفات مؤمنان را پرهیز از لغو و اعراض از لغوِ دیگران بیان کرده وزندگی بهشتیان را نیز عاری از سخن لغو و دروغ توصیف کرده است.
حقیقت این است که خداوند در میان خود و بندگانش حدود و مرزهایی قرار داده است که بارها در قرآن به آنها تصریح شده و فرموده است هر کس به حدود الهی تجاوز کند ظالم و اهل آتش خواهد بود. گناه به منزله ورود به منطقه ممنوعه الهی است; و در قرآن تصریح شده که حتی شرکت در جلسات گناه به منزله شرکت در گناه است. حضور در جایی که در آن به آیات الهی و مقدسات و فرمانهای دین اهانت می کنند و علناً مرتکبِ فسق و فجور و گناه می شوند و نیز سکوت در مقابل آنان رضایت و امضای عملی است و به نوعی تشویق دیگران به گناهکاری و مایه تقویت کفر و جری شدن گناهکار در گناه و همچنین لغزش خود انسان است.لذا اسلام فرمان داده است که خود را به گناه آلوده نکنیم و در آستانه آن هم قرار نگیریم.
امام صادق (ع) می فرمایند: «هرگز شایسته نیست مؤمن در مجلسی بنشیند که در آن خدا را نافرمانی می کنند و او قادر به جلوگیری نیست.»
امام علی (ع) در تعریف سخن لغو فرمودند: «هر سخنی که در آن یاد خدا نباشد بیهوده است.»

منبع: سایت رادیو قرآن